ประวัติความเป็นมา  

    วัดไพรีพินาศ (วัดกลางเมืองเก่า)  อำเภอเมืองชัยภูมิ  จังหวัดชัยภูมิ  อุโบสถวัดไพรีพินาศวัดแห่งนี้สร้างขึ้นเมื่อปี พ.ศ.2315 เดิมชื่อ "วัดบ้านโนนปอบิด” ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น "วัดกลาง” ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา พ.ศ. 2362  นับเป็นอุโบสถหลักแรกของจังหวัดชัยภูมิที่บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ และมีองค์พระประธาน คือ พระพุทธชินสีห์  เป็นพระพุทธรูปสมัยโบราณประดิษฐานภายในอุโบสถ  นอกจากนี้ ภายในวัดไพรีพินาศยังเป็นที่ประดิษฐานสิ่งศักดิ์สิทธิ์ต่าง ๆ ของชุมชน เช่น บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ภายในวัด   รวมทั้งรอยพระพุทธบาทจำลองและอัฐิของหลวงปู่หลักคำ พระเกจิชื่อดัง และยังเป็นสถานที่สำหรับประกอบพิธีสำคัญต่างๆ ทางศาสนาของจังหวัดชัยภูมิ อีกด้วย  

โบราณวัตถุที่พบในชุมชนส่วนใหญ่ถูกเก็บอยู่ภายในวัดไพรีพินาศ โดยวางไว้บริเวณสวนด้านหน้าตึกสมเด็จฯ (อาคารรับรองพระผู้ใหญ่) โบราณวัตถุดังกล่าวมีหลายชิ้น เช่น ส่วนฐานและเท้าประติมากรรมหินทราย ชิ้นส่วนประติมากรรมรูปบุคคลหินทราย เสมาหินทรายขนาดใหญ่ เสาประดับกรอบประตูหินทราย รวมถึงหลักหินขนาดต่างๆ และยังมีเสมาหินทรายอีก 2 ใบ ตั้งอยู่ภายในศาลาด้านหน้าศาลาการเปรียญ เสมา       ทั้ง2 ใบนี้ถูกทาด้วยสีน้ำตาล  ส่วนโบราณวัตถุที่พบภายในวัด ได้แก่ เสมาหินทรายขนาดใหญ่ โดยพบอยู่ในพื้นที่ด้านทิศเหนือของวัด ปัจจุบันมีการทำบ่อน้ำล้อมรอบเสมาและสร้างอาคารคลุมเป็นบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ (สร้างเมื่อ พ.ศ.2550) จากการสอบถามชาวบ้านในพื้นที่ได้ข้อมูลประวัติการค้นพบเสมาใบนี้ว่าในอดีตเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาได้มีการปรับปรุงพัฒนาวัดและมีการใช้รถแบ็กโฮขุดดินเพื่อก่อสร้างถนน การก่อสร้างทำให้พบเสมาในตำแหน่งที่ปักอยู่ในปัจจุบัน      เจ้าอาวาสมีดำริให้นำขึ้น เจ้าหน้าที่จึงใช้รถแบ็กโฮขุดตักขึ้นมา แต่เสมามีขนาดใหญ่และปักอยู่ลึกมาก จึงทำการร้อยเชือกเข้ากับเสมาแล้วใช้รถแบ็กโฮดึงขึ้น ทำให้ใบเสมาหัก ในคืนนั้นเจ้าอาวาสฝันว่ามีคนจะมาฆ่าเนื่องจาก ทำเสมาหัก รุ่งขึ้นจึงให้เจ้าหน้าที่ต่อเสมากลับคืนดังเดิมโดยใช้วิธีเจาะรูบนเสมาแล้วใช้เหล็กเส้นร้อยเชื่อมเสมาทั้ง   2 ชิ้นเข้าดัวยกัน และยังคงปักอยู่ ณ ตำแหน่งเดิม จากนั้นจึงขุดพื้นที่โดยรอบเป็นบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์และสร้างอาคารคลุม นอกจากนี้ ภายในศาลาวัดยังมีโลงศพที่บรรจุโครงกระดูกมนุษย์โบราณ โดยโครงกระดูกโครงนี้  พบเมื่อวันที่ 20 กรกฎาคม 2556 ในบ้านเรือนราษฎรของชุมชนบ้านเมืองเก่า ชาวบ้านขุดพบขณะสร้างรั้วบ้าน เจ้าของบ้านจึงนำกระดูกทั้งหมดขึ้นมาพร้อมกับภาชนะดินเผาเนื้อดินที่พบอยู่ร่วมกัน ซึ่งหลังจากนี้ทางวัดจะดำเนินการเผาโครงกระดูกดังกล่าว เมื่อพิจารณาจากโบราณวัตถุแล้ว สันนิษฐานในเบื้องต้นว่าน่าจะเป็นโครงกระดูกมนุษย์สมัยก่อนประวัติศาสตร์ตอนปลาย ที่มา : https://www.m-culture.go.th/chaiyaphum/ewt_news.php?nid=644&filename=index